Anna: ‘Zorg dat je kind ziet dat je altijd voor ‘m klaarstaat’.

Anna: ‘Zorg dat je kind ziet dat je altijd voor ‘m klaarstaat’.

Anna’s* zoon wordt gepest. Lelijke dingen zeggen, spullen afpakken en opsluiten in de wc: haar zoon maakt het allemaal mee. Maar omdat het niet dagelijks gebeurt, is het volgens de directrice van de basisschool geen pesten. 'Mijn zoon komt overstuur thuis en gaat met lood in zijn schoenen naar school. Ik weet echt wel of hij wordt gepest of niet.'

Het pesten gebeurde door één jongen. Die jongen is inmiddels van school vanwege een verhuizing, maar een andere jongen nam het stokje over. ‘Het maakt mijn zoon heel onzeker. Dan gaat hij zich ineens afvragen of de kleding die hij aandoet wel mooi genoeg is.’ En het bleef helaas niet bij verbale uitspraken. ‘Ook schoppen en zijn schooltas verstoppen zijn blijkbaar leuke geintjes.’

Toen Anna’s zoon huilend thuis kwam van school, wist ze gelijk dat het fout zat. Eerst ging ze langs bij de juf en toen dat niks opleverde sprak de directrice aan. ‘De juf zei dat de pester moest wennen aan de nieuwe groepsdynamiek in de klas. Maar ik zag gewoon dat al die woorden mijn zoon kwetsten en het werd ook steeds fysieker. Schoppen, slaan en zijn tas op de grond gooien: het gebeurde allemaal.’

‘De directrice keek er niet echt van op. Toen ik zei dat het niet dagelijks gebeurde, was het volgens haar geen pesten. Het gezag op deze school ontbreekt. Dan kan je wel een pestbeleid hebben, maar het hanteren is een tweede.’

Zeurmoeder

Of Anna het wil of niet, ze merkt dat ze een zeurmoeder wordt. ‘Ik blijf voor mijn kind opkomen. En ik blijf iedere keer het gesprek aan gaan met de juf, want het frustreert mij enorm. Het liefste houd ik mijn zoon gewoon thuis van school totdat de school het heeft opgelost, maar dat kan ook niet’, zegt Anna.

‘Als ouder is het gewoon heel pijnlijk om je kind zo te zien. Het breekt mij op en ik zit altijd met een knoop in mijn maag. Ik heb een huilend kind en hij begint met het verzinnen van smoezen zodat hij niet naar school hoeft. Buikpijn, gymkleding kwijt, noem maar op. En ik blijf me maar afvragen wat ik kan doen.’

Stabiele thuissituatie

Anna vindt het, als ouder van een gepest kind, ontzettend belangrijk dat een kind thuiskomt in een stabiele thuissituatie. ‘Als mijn zoon thuiskomt, mag hij vertellen wat hij denkt of voelt. Het helpt hem om de dag te verwerken en dan proberen we hem ook tips te geven en buiten de situatie om te kijken naar de leuke momenten. Als ouder moet je niet bij de pakken neer gaan zitten en de situatie blijven aankaarten bij school.’

Hoe vervelend het ook is, Anna wil gehoord worden. Dus ze gaat door tot er iets verandert. ‘Als je kind ziet hoeveel moeite je doet als ouder, dan laat je zien dat je altijd voor je kind klaarstaat. En dat is het allerbelangrijkst.’

*Anna is een gefingeerde naam