Denise: ‘Tijdens Corona viel heel groep 3 weg’.

Denise: ‘Tijdens Corona viel heel groep 3 weg’.

Tijdens de eerste corona-lockdown kwamen veel mensen thuis te zitten. Zo ook Denise Thompson met haar toen 6-jarige dochter. “Het was een nieuwe situatie voor iedereen. Op dat moment ontstaat er een hele grote kloof tussen wat de ene docent doet en wat de andere doet. En veel ouders grepen deze kans aan om hun kinderen een niveau hoger te tillen. daar was niet elke ouder toe in staat. Het gevolg: achterstanden en het niet gelijklopen van de niveaus van de kinderen”.

Van de radar

De dochter van Denise had nooit klachten, stroomde goed door en ging met plezier naar school. Tot de eerste lockdown. ´Het was een situatie waar niemand op voorbereid was. Zo was er een juf, die zelf geen kinderen had. Zij ging kort langs alle deuren van haar leerlingen, om te laten zien dat ze er nog was. Maar onze dochter had twee juffen met kinderen en een partner met een kwetsbaar beroep. Zij zaten noodgedwongen thuis en verdwenen daardoor compleet van de radar. Ze had dus geen contact meer met school en de rest van haar klas.´

Belangen van een kind

Een klein gedeelte van het schooljaar werd online lesgegeven, maar voor het grootste deel viel groep 3 weg. En dat terwijl het een heel belangrijk leerjaar is. ´Op een gegeven moment zijn we wel ouders gaan verzamelen en videochats gestart met alle kinderen, maar het duurt even voordat je zoiets opstart. Opeens moet je nadenken over de rechten en belangen van je eigen kind. Ik heb zelfs de raad van de kinderbescherming aan de telefoon gehad, om ze te vragen of er nog iemand de belangen van de kinderen in de gaten hield.´

Tweede en derde lockdown

´Deze situatie zorgde ervoor dat ik in gesprek ging met de school en de juffen, en vroeg waar ze waren. Ik vroeg of ze alsjeblieft iets van zich konden laten horen. Ik zag mijn eigen dochter thuis verdrinken omdat haar hele wereld wegviel. Toen kwamen in groep 4 ook nog eens de tweede en derde lockdown. Dat jaar hebben ze wel meer in de klas gezeten, maar het was weer niet een volledig schooljaar dus kon de achterstand onmogelijk gelijkgetrokken worden.´

Kansenongelijkheid 

Als ouder begin je uiteindelijk stress te voelen omdat je wel wil dat je kind meekan met de rest van de klas. ´Ik hoorde van steeds meer ouders om me heen dat zij hun kinderen hielpen een niveautje hoger te gaan, door thuis de lat op te hogen. Als alleenstaande ouder kon ik mijn dochter niet bieden wat gezinnen met twee verdienende ouders wel konden bieden. Zij konden ineens beide niet meer naar kantoor en waren nog nooit eerder zoveel thuis geweest met hun kinderen als nu.´

Druk op kinderen 

´Nu zit mijn dochter in groep 6, en je merkt dat er kinderen achterlopen en moeite hebben. Daardoor voelen die kinderen een enorme druk. Het rust nu allemaal op hun schouders, want zij moeten die achterstand  inhalen en het gat rechttrekken. Dat is echt verschrikkelijk. Uiteindelijk moeten kinderen nablijven of extra investeren in bijlessen. Het meest schrijnende? De juf geeft aan dat slechts 3 van de 22 kinderen uit de klas geen extra aandacht nodig hebben. Die andere 19 kinderen dus wel.´

Wachtlijsten voor hulp

´Deze hele situatie heeft zorgde ervoor dat ik tijdens de coronaperiode het gesprek ben aangegaan met een orthopedagoog. Mijn dochter had nachtmerries en werd ’s nachts gillend wakker. Ze zat gewoon niet meer lekker in haar vel. Je hebt het dan over een kind van 6 jaar, verschrikkelijk. Toen ik merkte dat mijn kind, nu bijna drie jaar later, weer onder druk stond dacht ik meteen: ik bel die orthopedagoog weer op, want zij heeft ons goed geholpen. Wat denk je? Mega lange wachtrijen, er was geen doorkomen aan. Tot het einde van het jaar geen plaats. Ook daar ontstaat kansenongelijkheid, immers met een goed, dubbel inkomen ben je niet afhankelijk van de gemeente en de wachtlijsten en koop je zelf de zorg in die je nodig hebt.´

Niks aan de hand 

Wanneer kinderen met een goed rapport thuiskomen, denken ouders misschien als snel dat er niks aan de hand is. En dat het goed gaat met de leerlingen. ´Maar het is vooral: wat wil je meten? Want als je naar de cijfers kijkt van het rapport, denk je inderdaad dat het goed gaat en dat de kinderen meekomen op hun niveau. Maar als je naar de cijfers van de geestelijke gezondheidszorg kijkt, roept dat allerlei vragen op. Het gaat om de jongste scholieren die de langste wachtrijen hebben bij de gezondheidszorg. Dan moet er toch een belletje rinkelen dat er iets niet goed gaat met onze kinderen?´

Aan de bel trekken 

Zit je in dezelfde situatie als Denise, en merk je dat je kind enorm onder druk wordt gezet? ´Mijn advies aan andere ouders: blijf aan de bel trekken. Bij veel ouders zit er misschien een gevoel van schaamte, of ben je bang dat je kind wordt benadeeld omdat jij ‘weer’ langs de leraar of directeur gaat. Maar het gaat om het welzijn van je eigen kind. Dus doe wat je kan en geef het in ieder geval aan, maak het kenbaar.´

Denise blijft het contact met de school en de leraren opzoeken. Dat doen veel andere ouders ook, zo blijkt uit ons jaarlijks onderzoek naar wat ouders van het onderwijs vinden. Volgens hen is de leraar de belangrijkste factor voor de kwaliteit van het onderwijs in de klas en op school. In de Staat van de Ouder 2023 lees je er meer over.