Jacqueline: ‘Mijn zoon zei dat hij zo niet meer wilde leven’.

Jacqueline: ‘Mijn zoon zei dat hij zo niet meer wilde leven’.

Vijf jaar lang hebben Jacqueline van Rooden en haar man moeten aanhoren dat het pesten van hun zoon aan hemzelf lag. Blauwe plekken, gekneusde ribben en schaafwonden was waar hij elke dag mee thuis kwam. 'De school wilde niet naar ons luisteren en greep niet in', aldus Jacqueline.

‘Onze zoon is geboren met minder dan 30% gehoor’, begint Jacqueline. ‘Hierdoor kon hij zichzelf niet verstaan en ontstond er spraakgebrek. Hij werd niet begrepen door andere kinderen en hij begreep hen niet.’ Vanaf dag één viel hij op de basisschool buiten de boot. ‘In groep vijf zette ik mijn zoon een keer onder de douche en zag ik dat hij onder de blauwe plekken zat. Ik kwam erachter dat hij elke pauze in een hoekje in elkaar werd geslagen. Hij had heel erg de drang om er bij te horen. Negatieve aandacht is ook aandacht, dacht hij. Daarom praatte hij er niet over.’

‘Jouw kind is het probleem’

Het pesten ging van kwaad tot erger en de school greep maar niet in. Ze zeiden zelfs dat het aan Jacqueline en haar man lag. ‘De juf zei dat ze al 50 jaar in het vak zit en echt wel merkt als er iets aan de hand is. Wij kregen telkens de schuld.’ Jacqueline: ‘Het is de nachtmerrie van elke ouder als je ziet dat je kind in een zwart gat glipt en je niks kan doen. Op een gegeven moment zat mijn zoon naast me op de bank en zei hij dat hij zo niet meer wilde leven. Je gaat jezelf afvragen of je hebt gefaald. Alles reken je op dat moment op jezelf af.’

In plaats van de situatie aan te pakken, dacht de school dat het slim was om hun zoon uit de groep te halen. Zo zou volgens hun het pesten stoppen. ‘Dat neem ik ze heel erg kwalijk. Onze zoon moest in de pauzes naar huis, mocht niet mee gymmen, niet mee voetballen en ook Pasen en Koningsdag mocht hij niet met zijn klas vieren. Alles om het pesten te voorkomen, zei de school. Makkelijker dan dit maak je een doelwit niet.’

Praat erover

Vijf jaar lang hebben Jacqueline en haar man deze vreselijke gebeurtenissen voor zichzelf gehouden. ‘Als ik één tip mag geven aan ouders die hetzelfde doormaken als wij: praat erover. Met familie, lotgenoten of vertrouwenspersonen. Als ouder zul je je misschien al snel schamen en zoek je het bij jezelf. Maar door erover te praten, merk je dat het niet normaal is wat er allemaal gebeurt en vind je steun bij bijvoorbeeld lotgenoten.’

En die lotgenoten staan gewoon naast je op het schoolplein. ‘Als je eenmaal zelf deze situatie ondergaat, herken je gelijk kinderen en hun ouders die hetzelfde meemaken. Geen vrolijk gezicht, geen vriendje of vriendinnetje aan hun zijde, maar verdriet. Rustig ga ik het gesprek aan met die ouders en zodra ze merken dat we lotgenoten zijn, ontstaat er een bijzondere band.’

Traumaverwerking

Het pesten is nog steeds niet gestopt, daarom is hun zoon in augustus gestart met traumaverwerking. ‘Met de traumaverwerking gaan ze werken aan zijn zelfverzekerdheid. Over het algemeen gaat het wonderbaarlijk goed met hem. Hij zit nu ongeveer twee jaar op kungfu en daar haalt die een hoop positieve energie uit. Als gezin proberen we hem ook een stabiele omgeving te bieden waarin we laten blijken dat we er altijd voor hem zullen zijn.’